دیـر افـتاد ولی رشته به رشته شده بود            بدنش از تب خـورشید بـرشته شده بود

تا عـبا زیـر سـرش رفت هـوایی‌تر شد            بال بـالی زد و دیـدنـد فـرشـته شده بود

داغ او ساخت از ارباب قـتیل العـبرات            این پیمبر تنش از روضه سرشته شده بود

رشته عمر حسین است که گفت آینه بین

مثل صد دانه تسبیح شد و ریخت زمین

از قـلم کاش می‌افـتاد رجـزهـاش کـمی            تا که بیرون ندهد لخته پس از باز دمی

داشت خندیدنشان کار خودش را می‌کرد            طبق معمول رسید عمه؛ عجب پا قدمی

با پـدر یک یک اعـضاش نـمی‌آمد راه            کاش می‌شد که بسازند همین جا حرمی

خوانده از قـصه انگـور پـدر رازِ پـسر

کاش می‌کرد کسی دور پدر را، ز پسر

کـار مشکـل شد و دیـدنـد به زانـو افتاد            گـرۀ مـعـجـر زیـنـب بـه تـکـاپـو افـتـاد

چادرش را که تکان داد عیان شد محشر            قـسـم عــمـۀ سـادات بـه گـیــسـو افـتـاد

میخ و دیوار و در خانه به چشمش آمد            گـذر چـشـم عـقـیـلـه که به پـهـلـو افـتاد

پهلویش حُبّ علی داشت که درکوچه شکست

جگرش وقت اذان بر افـق نیزه نشست